Job 7

ايوب: رنج من بی‌پايان است

1 زندگی انسان روی زمين مثل زندگی يک برده، طولانی و طاقت فرساست. 2 مانند زندگی غلامی است كه آرزو می‌كند زير سايه‌ای بيارامد، و مثل زندگی كارگری است كه منتظر است مزدش را بگيرد. 3 ماههای عمر من بی‌ثمر می‌گذرد؛ شبهای من طولانی و خسته كننده است. 4 شب كه سر بر بالين می‌گذارم می‌گويم: «ای كاش زودتر صبح شود.» و تا سپيده دم از اين پهلو به آن پهلو می‌غلتم.

5 بدنم پر از كرم و زخم است. پوست بدنم ترک خورده و پر از چرک است. 6 روزهای زندگی من به سرعت می‌گذرد و با نوميدی سپری می‌شود. 7 به ياد آوريد كه عمر من دمی بيش نيست و چشمانم ديگر روزهای خوش را نخواهد ديد. 8 چشمان شما كه الان مرا می‌بيند ديگر مرا نخواهد ديد. به دنبال من خواهيد گشت، ولی من ديگر نخواهم بود. 9 كسانی كه می‌ميرند مثل ابری كه پراكنده و ناپديد می‌شود، برای هميشه از اين دنيا می‌روند. 10 تا به ابد از خانه و خانوادهٔ خود دور می‌شوند و ديگر هرگز كسی آنها را نخواهد ديد. 11 پس بگذاريد غم و غصه‌ام را بيان كنم؛ بگذاريد از تلخی جانم سخن بگويم.

12 ای خدا مگر من جانور وحشی هستم كه مرا در بند گذاشته‌ای؟ 13 ^{▼▼ This verse is empty because in this translation its contents have been moved to form part of verse ايوب 7:14.} 14 ^{▼▼ In this translation, this verse contains text which in some other translations appears in verses ايوب 7:13-14.}حتی وقتی در بسترم دراز می‌كشم تا بخوابم و بدبختی‌ام را فراموش كنم، تو با كابوس شب مرا می‌ترسانی. 15 برايم بهتر می‌بود گلويم را می‌فشردند و خفه‌ام می‌كردند تا اينكه به چنين زندگی نكبت‌باری ادامه بدهم. 16 از زندگی خود بيزارم. در اين چند روزی كه از عمرم باقی مانده مرا به حال خود رها كن. 17 انسان چه ارزشی دارد كه وقت خود را صرف او نمايی؟ 18 هر روز صبح از او بازجويی كنی و هر لحظه او را بيازمايی؟ 19 چرا حتی يک لحظه تنهايم نمی‌گذاری تا آب دهانم را فرو برم؟

20 ای خدايی كه ناظر بر اعمال آدميان هستی، آيا گناه من به تو لطمه‌ای زده است؟ برای چه مرا هدف تيرهای خود قرار داده‌ای؟ آيا من برای تو مانعی هستم؟ 21 چرا گناهم را نمی‌بخشی و از تقصير من در نمی‌گذری؟ من بزودی زير خاک خواهم رفت و تو به دنبالم خواهی گشت، ولی من ديگر نخواهم بود.